Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Mijn meisje?
Mijn meisje?? Oh mijn God, nee he...
Dit is dan mijn verhaal, moeilijk om een begin te vinden...Op dit moment
dat ik dit schrijf heb ik over 2 uur een tentamen, maar het kan me
allemaal niets meer schelen, ik ben leeg, op.
Het begon allemaal 2 en een half jaar geleden net iets voor oudejaarsdag,
ik stond in een discotheek en ineens stond ze naast me, zomaar uit het
niets. Ik had haar nog nooit gezien althans dat dacht ik eerst... Ze begon
me allemaal vragen te stellen en me antwoorden te geven over dingen uit
mijn leven die ik al wist, wie ben jij? Dacht ik. Ze vertelde me dat ze al
een tijdje me in de gaten had gehouden.
Ho, ho dacht ik dit gaat wel ff snel, maar toch was ik verkocht, ze had
een leuke open uitstraling en was nog s een verdomd mooie meid om te zien,
het kon niet beter worden.
We hadden toen ongeveer 2 a 3 uur gepraat, tijd was onbelangrijk geworden.
Een lange tijd hebben we het over haar ex gehad waar het net 3 weken mee
uit was. Ze gaf ook al aan dat zoenen nog iets te snel ging en dat ze nog
even tijd nodig had, maar dat maakte niet uit...ik had haar
telefoonnummer.
Na een week had ik de moed verzameld om haar te bellen, het ging eerst ff wat onwennig , we waren allebei erg zenuwachtig. Maar het was zeker liefde dat voelde ik aan. We maakten een afspraak voor nieuwjaarsdag in diezelfde disco...
Ik weet het nog goed, ik kwam daar binnen in die discotheek en mijn ogen waren gefixeerd op een ding, haar. Ik zag haar nergens en liep dus de hele disco af, op zoek...Niets! Later werd ik iets rustiger, bestelde een drankje en ging ff zitten. Toen zag ik haar, ze was zo mooi en stralend.
Ze zag me nog niet, maar ik zag haar ogen zoeken naar mij.
Na een tijdje kwam ze op me afgelopen en we zoenden elkaar drie keer op de wang, verlegen, de spanning was te snijden. Ze kwam dicht naast me zitten
en daar zaten we dus onwennig als een paar schoolkinderen, gespannen...
Een vriend van me fluisterde me toe dat ze zeker gek op me was en dat als
ik haar de rug toedraaide ze me de hele tijd zat aan te staren. Ik was in
de 7e hemel, onbeschrijfelijk. Toen ik na een tijdje begon te dansen stond
ze in een keer voor me en begon me zomaar te zoenen, alles was perfect. Zo
begon het allemaal... De relatie werd al vrij snel hecht en zij vroeg of
we elkaar vriend en vriendin konden noemen, ik aarzelde niet,tuurlijk...
Ze voelde als de ware voor me en het ging ook lang goed... We konden
elkaar uren aanstaren en dan deden we spelletje wie het eerst wegkeek, die
won ik natuurlijk, ik kon gewoon niet wegkijken. We deelden dagen met zn
2en. Toen Willem-Alexander met Maxima trouwden op 2-2-2002 trouwden wij
ook symbolisch.
We waren een...Gelukkig...
Toen gingen we samen op vakantie met haar ouders, alles was perfect
behalve een ding...Zij was al naar Spanje op vakantie geweest en ik moest
nog naar de zelfde plaats na onze gezamenlijke vakantie. De eerste
spanningen kwamen.
Wantrouwen.
Ze kende me nog maar een half jaar, ze was er erg onzeker over. Ik
vertouwde mezelf wel maar daar had ze weinig aan. Onze vakantie samen was
geweldig ik ben toen echt van haar gaan houden ik hield van alles in
haar... Het was het einde en we wilden allebei blijven eigenlijk, maar ik
had die vakantie naar Spanje geboekt met een vriend dus ik moest daarheen.
Na die vakantie in Spanje begon van onze beide kanten een beetje
wantrouwen te komen. Zij ondervroeg mij en ik stelde tegenvragen over haar
vakantie. We hebben toen veel ruzie gehad die soms erg hoog opliep. Maar
we kwamen er doorheen. We hielden tenslotte van elkaar.
Maar de ruzies waren gezet en zouden van af dan vaker komen, we zijn beide
koppige persoonlijkheden en dat botst.
Wat heb ik daar achteraf veel van geleerd. Elke keer praatten we alles
goed en dan was alles ook weer goed.
Zo zijn we 2 jaar doorgegaan en hebben we hele goede periodes gehad
afgewisseld met hele slechte. Het is allemaal teveel om op te noemen, ik
zou er een boek over kunnen schrijven.
Tijden weg geweest en dan hadden we de grootste lol, ik kon me bij haar
openstellen als bij geen ander. Langzaamaan begon ik me af te vragen of
zij misschien echt de ware was.
Echter na ongeveer 2 jaar raakten we in een dal. We zagen elkaar zo'n 4 a
5 keer in de week en dan botste het elke keer wel weer. We maakten het
regelmatig uit, voor een uurtje om het daarna weer goed te maken. Ik was
hier een meester in onbewust liep ik wat te manipuleren. Ik weet niet hoe
dat kwam. Misschien kon ik niet met haar maar ook niet zonder...
Wat ik nu begin te beseffen. In elk geval op een gegeven moment had ik
ergens een feestje en daar kwam ik een meisje tegen. Ik raakte met haar
aan de praat. Ik moest op een gegeven moment die spanning van onze relatie
even kwijt dus ik vertelde haar dat ik veel ruzie had met mijn vriendin en
dat ik hier over in zat en toen maakte ik de grootste fout.
Ik zoende met het andere meisje. Hoe kon ik zo stom zijn?
Ik vluchtte, maar het kon niet anders... Maar het mocht ook niet gebeuren.
Ik vertelde het haar en ze was over haar toeren en logisch. Ik was gewoon
een klootzak. Zwak, een zwak moment.
Hoe kun je zoiets toelaten?
Toch de waarheid blijft dat onze relatie een nieuwe impuls nodig had, maar
zo...? In elk geval na lange gesprekken en ruzies hebben we besloten om
verder te gaan, misschien een verkeerde keuze, maar ik begon nu pas echt
te beseffen hoe mooi onze relatie op sommige punten was en hoeveel ik van
haar hield, onbeschrijfelijk en dat is nog steeds zo. Weer een half jaar
door. Een van de fouten die ik gelijk al maakte is dat ik niet met haar
wou praten over die fout met dat andere meisje.
Ik beet me vast in de illusie dat we niet meer terug moesten kijken omdat
de ruzies dan volgens mij terug zouden komen. Hoe kan ik zo stom zijn
geweest. Dit vergeef ik mezelf niet meer. Ik had het samen met haar moeten
verwerken. De laatste maanden gingen in mijn ogen goed, we lieten elkaar
redelijk vrij, deden onze dingen en zagen elkaar 3 a 4 keer per week en
hadden dan een leuke tijd.
Ik was erg gek op haar. Niet meer stapel verliefd maar anders het was meer
houden van. Tevreden met de kleine dingen en daarvan kon ik dan echt
genieten. Ik kon mijn verhaal bij haar kwijt. Tot een donderdag een paar
weken geleden.
We hadden die zaterdag daarvoor ruzie gehad. Ze had het uitgemaakt in een
opwelling waar ze achteraf spijt van kreeg. Ik wist wel dat het niet zo
was. Het ging ook over dat zij zich niet helemaal kon openstellen. We
maakten het goed en ik had geen argwaan. Die donderdag hadden we dus
afgesproken,
ik kwam naar haar toe en we zouden er een gezellige tijd van maken. Niets
aan de hand. Ik kom daar aan.
Ze zoent me vluchtig. Haar ogen ontwijken mij, foute boel dacht ik al.
Maar ik dacht zal wel iets anders zijn. Eenmaal in haar auto begin ik haar
te ondervragen. Ze zwijgt, ooh mijn god nee he raast er door mijn hoofd.
Wat is er dan? Wat is er dan? Vraag ik nu lichtelijk in paniek.
Ze zegt dat ze met me moet praten.
Ik zet de auto aan de kant en vraag haar om antwoord.
Ze zegt me dat ze in met onze relatie in haar maag zit en dat ze het
allemaal niet meer weet.
Ik was verslagen en sloot me gelijk helemaal af. Ze bood me nog aan om te
blijven slapen maar dat kon ik helemaal niet meer. Ik moest daar weg. Dus
ik belde vrienden en ging naar huis, zij zouden langs komen in de bus
terug belde ze me en zei ze weer dat we waarschijnlijk niet verder konden.
Ik was kapot.
Het rare was de vorige dag had ik net een vakantie geboekt naar Spanje zij
zou ook weg gaan.
Door mijn hoofd schoot dat dat ermee te maken had. Ik wist het niet.
In die week daaropvolgend veel gepraat over de telefoon met haar en over
de msn ze was resoluut.
Ik was leeg en kapot met een vakantie op komst met 2 vrienden ik was ten
einde raad. Die donderdag voor de vakantie hadden we nog een gesprek
gepland, ik drong erop aan. Ze kwam bij me en ik had nog hoop, ik
probeerde onbewust, het mocht niet baten,
ik voelde de pijn , zo zwaar. Ondragelijk.
Maar we namen goed afscheid, wel pijnlijk. Dus ik ging op vakantie. En
blokkeerde haar in mijn hoofd zonder al te veel moeite, vreemd genoeg.
Alleen als het op andere meisjes aankwam kon ik niets. Dat hoefde ook
niet...
Ik ben net teruggekomen en sprak mijn ex weer. Ze vertelde dat ze een
leuke tijd had gehad en dat ze me ook had gemist.
Ze vroeg me of ik nog had gezoend, nee zei ik. Jij dan? Ze zei dat ze wel
het gezoend... Ik begaf het. Ik stortte bijna in.
Mijn meisje??
Ik kon niet meer en heb haar afgekapt..
Ik was leeg totaal leeg.
Ik heb een discman meegenomen en ben zo het park ingelopen om daar een
tijdje na te denken: 2 weken en ze zoende met een ander het voelde als
zo'n klap.
Ik was ook kwaad en dat heb ik haar laten merken. De grootste pijn zit hem
in de manier waarop ze het vertelde, ze was verontwaardigd dat ik boos
was, maar dat was een natuurlijke emotie . Ze zei nog het was maar voor
een avond, weer een klap...
Nu zit ik dan weer in het heden, ik heb alle contact met haar verbroken,
zij doet heel kil alsof ik dat zelf allemaal moet weten en ergens geloof
ik het allemaal niet.
Ik denk dat ze nog steeds wat voor me voelt en ik denk zelfs dat het bijna
een soort tegenreactie is op mijn eigen fout er mist gewoon iets en het
ging allemaal zo snel. Er is nooit ruimte geweest voor overleg of wat dan
ook.
Ik ben nu met 2 dingen bezig: verder gaan, ik begin me te beseffen dat ik
meer waard ben dan ongelukkig worden door mijn verdriet.
Ik heb veel steun aan mijn vrienden waarvaan ik dacht dat ik er niet
zoveel had als blijkt. Ten 2e ik probeer nog met haar te praten, ik wil
verhaal. Het afsluiten en heel misschien is er nog een mogelijkheid, ik
hoop het.
Ik hou zo verdomde veel van haar en wil haar eigenlijk niet kwijt. Wat wij
hadden was speciaal.
Ze zegt ook elke keer da ze me mist en dat ze nog wel gevoelens heeft...
Ik wou zo verdomde graag dat we het konden vergeten en verder konden
gaan..... Dit was mijn verhaal...
Groeten Anonimus
